#15 "Podtrzymując wszechświat" - Jennifer Niven

Gdzieś w głębi duszy czułam, że ta książka będzie wspaniała. Kiedy przeczytałam blurb wiedziałam, że muszę o nią poprosić wydawnictwo, aby móc ją dla was zrecenzować. Jennifer Niven w „Podtrzymując wszechświat” dosłownie mnie oczarowała – zarówno historią jak i samymi bohaterami. Mam nadzieję, że teraz to ja choć w niewielkim stopniu oczaruję was swoją recenzją, bo według mnie tą książkę powinien przeczytać każdy. Każdy.  

       

Tytuł – „Podtrzymując wszechświat”

(oryg.Holding Up The Universe)

Autor – Jennifer Niven

Tłumaczenie – Donata Olejnik

Wydawnictwo – Bukowy Las

Liczba stron – 408

Wydanie pierwsze – 2017

ISBN – 978-83-8074-071-6

Pozwólcie, że przedstawię wam Libby Strout – dziewczynę, uczennicę i córkę. Tymi trzema prostymi słowami można określić naszą bohaterkę ale . . . jeszcze kilka lat temu ludzie używali innych trzech słów, kiedy o niej mówili. Jakich zapytacie?

NAJGRUBSZA NASTOLATKA AMERYKI.

„Libby Stroup jest gruba. Libby Stroup jest gruba. Gruba i brzydka. Nikt się z nią nie prześpi. Nikt jej nigdy nie pokocha. Libby Stroup jest tak gruba, że trzeba było zburzyć jej dom, żeby ją wyciągnąć”.     

Tak - właśnie nią była Libby, która w najgorszym momencie życia ważyła prawie trzysta kilogramów. Dziewczyna zajadała nie stres, nie nieszczęśliwą miłość, ale nagłą śmierć własnej mamy.

„Od twojego tłuszczu już pewnie pękły fundamenty. Jak usiądziesz drugi raz, wszystko się zawali. Może nawet cały plac zabaw.  Na pewno twoja mama umarła, bo na niej usiadłaś.”

Teraz lżejsza o sto czterdzieści kilogramów (co kosztowało ją wiele wysiłku) wraca do szkoły, a konkretnie do trzeciej klasy liceum. Nie ma figury modelki, ale jest szczęśliwa, że żyję bo gdyby nie pobyt w szpitalu, diety, ćwiczenia i dużo samozaparcia mogłoby jej po prostu już nie być na tym świecie. Teraz jest zdrowsza niż kiedykolwiek (choć jej ciało nadal jest duże, a wymiary dalekie od tych u modelek), a jej wielką pasją jest taniec i związane z nim marzenie, aby dostać się do szkolnej grupy tanecznej Damsels.

Jack Masselin to chłopak, uczeń, brat i syn. Tymi czterema prostymi słowami można określić naszego bohatera ale . . . jest coś, czego nikt o nim nie wie, coś co powoduję, że lubiany przez wszystkich jest jednocześnie bardzo skryty.

Pozwólcie, że zadam wam istotne pytanie. Jakbyście się czuli gdybyście nie byli w stanie rozpoznać, że kobieta która woła was na śniadanie to wasza mama? Albo chłopak idący w twoim kierunku, szkolnym korytarzem to wasz najlepszy przyjaciel? Nawet patrząc w lustro widzisz obcą osobę. Jack właśnie z tym zmaga się każdego dnia, każdego.

PROZOPAGNZOJA.

Jack cierpi właśnie na nią, chorobę która definiowana jest jako zaburzenie mózgu związane z niemożliwością rozpoznawania twarzy. Jak radzi sobie na co dzień? Poznaję osoby po chodzie, gestach, głosie i znakach szczególnych. Ale nikt nie zna jego sekretu, nawet własna rodzina.

„Do kuchni wchodzi kobieta, a za nią mężczyzna w firmowej koszuli naszego sklepu. Drogą eliminacji uznaję, że to moi rodzice.”

Libby i Jack tak różni, a tak podobni. A połączy ich coś niezwykłego.

Ta książka to jedna z najbardziej pouczających historii jakie ostatnio czytałam – przede wszystkim ze względu na problem Libby. Temat prześladowania w szkole jest powszechny, a wytykanie „inności” jest na porządku dziennym, zwłaszcza wśród młodzieży – czy naprawdę to ile ważymy, jaki kolor ma nasza skóra albo ile mamy wzrostu powinno nas definiować? Czy to wszystko jest istotniejsze od tego jakimi jesteśmy ludźmi? No właśnie . . .

Za możliwość recenzji i egzemplarz książki serdecznie dziękuję 

Wydawnictwu Bukowy Las!