#30 "Present Perfect" - Alison G. Bailey

Jak często, w trakcie czytania książki lub tuż po jej skończeniu, nachodzi Was myśl, że gdybyście mieli pod ręką dużą patelnię, młotek lub cokolwiek innego, walnęlibyście głównego bohatera w głowę? Ja w trakcie całego mojego książkowego życia, miałam tak tylko raz – tyczyło się to głównej bohaterki serii „Bezmyślna” S.C. Stephens, która to skądinąd jest jedną z moich ukochanych trylogii. Ironia, prawda? Wracając do bicia patelnią. Do tego skromnego grona dołączyła właśnie kolejna postać – Amanda Kelly, główna bohaterka „Present Perfect” będącej najnowszą czytelniczą propozycją od Wydawnictwa NieZwykłego.

     

Tytuł – „Present Perfect"

(oryg.Present Perfect)

Autor – Alison G. Bailey

Tłumaczenie – Dorota Lachowicz

Wydawnictwo – NieZwykłe

Liczba stron – 430

Wydanie pierwsze – 2018

ISBN – 978-83-7889-569-5

Amanda Kelly odkąd pamięta, żyła w cieniu starszej siostry. Emily była ładniejsza, zdobywała lepsze oceny w szkole – stanowiła chodzącą doskonałość. Jednak nasza główna bohaterka miała coś, o czym jej siostra mogła jedynie pomarzyć – miała idealnego przyjaciela.

Noah Stewart był przystojny, zabawny, pewny siebie. Dla wielu dziewczyn posiadał cechy chłopaka idealnego, ale dla Amandy Kelly był … idealnym przyjacielem.

Urodzili się w jednym szpitalu, w sąsiadujących ze sobą salach, a ich przyjście na świat dzieliła dokładnie jedna minuta. Wyglądało to tak, jakby przeznaczenie od samego początku w jakiś sposób ich sobie przeznaczyło.

A teraz zadajmy sobie najważniejsze pytanie. Takie, które wydaję się najistotniejsze dla fabuły całej książki. Czy przyjaźń między kobietą i mężczyzną jest możliwa? A może prędzej czy później zamienia się ona w coś więcej?

Kiedy zaczynałam czytać „Present Perfect” byłam zauroczona, tym jak wspaniała relacja łączyła Amandę i Noah, i to od najmłodszych lat. Zwłaszcza tym jak opiekuńczy w stosunku do dziewczyny, był chłopak.

"Przyjaciel to ktoś, kto zna piosenkę w twoim sercu i gotów jest ci ją zaśpiewać, kiedy sam zapomnisz słowa."

Ale…

Niestety wraz z każdym czytanym rozdziałem, mój początkowy zachwyt ustępował miejsca irytacji. Irytacji wywołanej przede wszystkim zachowaniem i decyzjami głównej bohaterki. Dlaczego?

Widzicie, z czasem zarówno Noah jak i Amanda zorientowali się, że ich wieloletnia przyjaźń zaczęła przekształcać się w coś głębszego. Oboje zaczynali to dostrzegać, ale kiedy jedno chciało spróbować związku, to drugie było zbyt przerażone tym, że gdyby takowy nie wypalił, to ich wieloletnia przyjaźń ległaby w gruzach.

Amanda, wychodziła z (niezrozumiałego dla mnie) założenia, że woli dożywotnią przyjaźń chłopaka, niż miłość mężczyzny jej życia – mimo, iż obaj byli tą samą osobą.

Ale wiecie co było najgorsze? Ona chciała mieć ciastko i zjeść ciastko. Była dosłownie jak przysłowiowy pies ogrodnika. Ciągle twierdziła, że Noah zasługuję na idealną drugą połowę, a ona takową nie jest, ale kiedy w jego życiu pojawiała się jakaś dziewczyna, Amanda stawała się zazdrosna i zaborcza. To coś w stylu - ja nie mogę, albo raczej nie chcę z tobą być, a więc inna też nie będzie.

Noah nie był wcale lepszy. Na sam widok Amandy z innym chłopakiem, zaciskał pięści niczym bokser przygotowujący się na oddanie pierwszego ciosu.

Tak zagmatwanej relacji damsko-męskiej dawno w książce nie widziałam. Rozumowanie dziewczyny, że idealny facet zasługuję na idealną dziewczynę było tak naciągane, że bardziej się chyba nie dało.

Najtrudniej jest mi się pogodzić z tym, że książka naprawdę miała potencjał, ale autorka zmarnowała go tworząc postaci, które z wiekiem stawały się coraz bardziej irytujące i wkurzające, a podejmowane przez nie decyzje nielogiczne i infantylne.

Bez ujawniania szczegółów, ale mniej więcej po ¾ książki ma miejsce coś, co ja uznałam za karmę (karę?). W zasadzie oba określenia pasują. Zaczęłam się zastanawiać gdzie moje uczucia? Gdzie współczucie? Bo wiecie, co sobie pomyślałam, gdy owa sytuacja miała miejsce?

DOBRZE JEJ TAK!

Jeśli przeczytacie/przeczytaliście książkę, to chętnie wymienię się opiniami i uwagami na jej temat, bo zastanawiam się czy tylko ja mam takie mieszane odczucia po jej lekturze.

Za możliwość recenzji i egzemplarz książki serdecznie dziękuję 

Wydawnictwu NieZwykłemu!