#1 "Bez słów" - Mia Sheridan

Przychodzę do was dzisiaj z pierwszą recenzją na blogu. Jeśli myślicie, że podjęcie decyzji o tym, która książka dostąpi tego zaszczytu była łatwa, prosta i przyjemna to . . . macie rację. Wybrałam historię, którą przeczytałam pierwszy raz w języku angielskim (kilkunastokrotnie), a potem gdy na polskim rynku wydawniczym pojawiło się wreszcie jej tłumaczenie zrobiłam to samo (kilkunastokrotnie – szokujące?). To książka, która skradła moje serce od pierwszych słów i do tej pory, mimo tego, iż od tamtego czasu przeczytałam już wiele innych pozycji, ta nadal zajmuje miejsce w czołówce moich ukochanych historii. O jakiej literackiej perełce mowa?

           

Tytuł – „Bez słów” 
(oryg. Archer’s Voice)

Autor – Mia Sheridan

Tłumaczenie – Martyna Tomczak

Wydawnictwo – Otwarte

Liczba stron – 384

Wydanie pierwsze – 2016

ISBN – 978-83-7515-387-3

„Bez słów” było moim pierwszym spotkaniem z twórczością Mii Sheridan, ale za to jakim. To była też pierwsza książka w której spotkałam się z niepełnosprawnością głównej męskiej postaci.

Bohaterką książki jest Bree Prescott, która po traumie jaką przeżyła w związku z tragiczną śmiercią ojca, której była świadkiem postanawia wyruszyć w podróż. Trafia ona do cichego i niewielkiego Pelion, w którym wynajmuje mały dom i zatrudnia się jako kelnerka w miejscowej restauracji. Któregoś dnia, wychodząc ze sklepu, rozrywa się jej reklamówka z zakupami, a na drodze Bree staje młody mężczyzna, który pomaga dziewczynie w pozbieraniu wszystkich rzeczy.

  

  „Był młody, miał zmierzwione, długie, lekko falujące brązowe włosy, które prosiły o wizytę u fryzjera oraz brodę, która była raczej efektem zaniedbania niż pogoni za modą. Mógł być całkiem przystojny, ale właściwie trudno to było stwierdzić.”

Bree od swojej sąsiadki dowiaduje się, że spotkany przez nią człowiek to Archer Hale – traktowany przez miejscowych jak dziwak i samotnik, który po śmierci rodziców w wypadku w którym sam także ucierpiał, wychowywany był przez wuja paranoika. Dziewczyna zaintrygowana ich spotkaniem oraz poruszona jego historią postanawia, poznać go bliżej.

Po pierwszej wizycie w domu Archera, Bree dowiaduje się, że nie jest on tak niepełnosprawny jak wszyscy myśleli. Owszem nie może mówić, ale słyszy jak normalna osoba. Mężczyzna początkowo zamknięty i niepewny co do zamiarów Bree zaczyna z czasem się przed nią otwierać w czym zapewne pomaga fakt, że oboje znają język migowy, gdyż Archer nauczył się go z książek, a Bree dla swojego taty, który także był głuchoniemy.

  

„Byliśmy jak dwa magnesy, przyciągające się z siłą, której żadne z nas nie było w stanie kontrolować.”

W „Bez słów” nie brak jest bohaterów, których mamy ochotę udusić jak ciotka Archera oraz jej syn będący policjantem i kuzynem głównego bohatera. Czytając tą historię z każdym kolejnym rozdziałem na jaw wychodzą tajemnice skrywane przez rodzinę Hale. Dowiadujemy się m. in. jaka historia stała za wypadkiem rodziców Archera oraz kto ponosi odpowiedzialność za to, że Archer nie mówi (nie, wcale nie był to wypadek). Ale aby dowiedzieć się tego wszystkiego musicie sami sięgnąć po tą książkę i zanurzyć się w tej niesamowitej historii, którą uraczyła nas Mia Sheridan.

„Przyniosłeś ciszę, najpiękniejszy dźwięk, jaki słyszałam, bo cisza była tam, gdzie byłeś ty. A teraz zabrałeś ją ze sobą. I wszystkie hałasy, wszystkie dźwięki świata, nie są na tyle głośne, żeby przebić się przez ból złamanego serca.”

Dlaczego „Bez  słów” należy do tej grupy książek o których nie da się zapomnieć? Bo wraz z tą historią płynie nauka. Nauka o życiu. Nauka o tym, że nawet jeśli ktoś jest niepełnosprawny (w tym przypadku głuchoniemy), samotny i odrzucony przez społeczeństwo, wcale nie skreśla go jako człowieka. Nadal jest osobą, która może a nawet ma prawo żyć jak każdy zdrowy człowiek i wieść szczęśliwe życie, mieć normalną pracę, dom i poznać czym jest prawdziwa miłość.